เมืองเล็ก ๆ มีปัญหาที่ไม่ดีอย่างหนึ่ง ก็คือนักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์กระจัดกระจายมาก สิ่งที่เรียกว่าการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ที่กระจัดกระจายก็คือนักพัฒนาได้รับเงินเล็กน้อยและไม่สามารถซื้อที่ดินจํานวนมากได้ พวกเขาซื้อที่ดินผืนเล็ก ๆ เพื่อสร้างอาคารพาณิชย์และที่อยู่อาศัยหนึ่งหรือสองหลังและกลายเป็นชุมชน
ชุมชนเล็ก ๆ ก็ไม่มีทรัพย์สินที่เหมาะสม ระดับการจัดการทรัพย์สินเป็นตัวกําหนดคุณภาพของชุมชน
เมื่อไม่นานมานี้ มีธุระไปอยู่บ้านแม่ของฉัน ปลั๊กไฟที่บ้านของเธอสะดุด ฉันก็ผลักไฟฟ้าขึ้นไปอีกครั้ง ดี การกู้คืนทุกอย่าง ผ่านไปครึ่งชั่วโมงก็สะดุดอีก
ฉันจะโทรหาที่พัก เนื่องจากชุมชนนี้เป็นชุมชนต่อหน่วย ทรัพย์สินก่อนหน้านี้ก็ดูแลโดยหน่วยงานเอง นอกจากนี้ ช่างไฟฟ้าของทรัพย์สินเดิมเป็นพนักงานของหน่วยทั้งหมด ปกติผมไม่ค่อยไปที่ชุมชนนี้บ่อยและไม่ทราบข้อมูลของชุมชน ก็คือคิดว่า คนนอกเข้าออกชุมชนไม่สะดวก สแกนรหัสหรืออะไรสักอย่าง และยามยังมีเรื่องไร้สาระอีกมากมาย จึงโทรหาทรัพย์สินและถามพวกเขาว่าสามารถให้มาดูได้หรือไม่
ช่างไฟฟ้ามาแล้วตะโกนอยู่ข้างล่างราวกับว่าคนดั้งเดิมจะไม่ใช้โทรศัพท์มือถือ: ซ่อมไฟฟ้า! ฉันต้องผลักหน้าต่างและตะโกนบอกเขา
เขาขึ้นไปชั้นบน ผมเห็นเขาเหนื่อยจนหอบบรรยากาศ ก็ถามพระอาจารย์ด้วยความเกรงใจว่าขอพักก่อนไหม ช่างไฟฟ้าบอกว่าไม่ต้อง! จากนั้น บอกตรง ๆ ว่า เปลี่ยนช่องว่าง โครงการบ้านใหม่ 2565
ผมสงสัยมาก ช่างไฟฟ้าทั่วไปมาแล้ว ต้องถามเสมอว่าเกิดอะไรขึ้น อย่างน้อยก็เอาปากกาทดสอบ แอมป์มิเตอร์หรืออะไรมาให้คุณตรวจสอบความผิดปกติทีละแถวไม่ใช่หรือ ผู้ชายคนนี้จะให้ฉันเปลี่ยนช่องว่างได้ยังไง
เปลี่ยนก็เปลี่ยน ได้ครับ! เขาก็ไปซื้อกลับมาเปลี่ยนช่องให้ผม ผมก็ยังหวังว่าเขาจะช่วยผมอย่างจริงจัง ว่าอะไรกันแน่ที่ทำให้ไฟปลั๊กทั่วไปสะดุด ให้เขาตรวจสอบดู เขาไม่เห็นด้วย! เขาบอกว่า เดี๋ยวค่อยสะดุด ให้ผมลองเองว่าแหล่งจ่ายไฟไหนมีปัญหา ไม่ใช่หน้าที่ของเขาเหรอ ทำไมปล่อยให้ฉันทำ! และยังมีคําพูดที่ว่าสะดุดอีกหรือ
ตอนนั้นผมรู้สึกว่าช่างไฟฟ้าคนนี้ขี้เกียจมากและไม่เป็นมืออาชีพมาก แต่เพราะเขาอายุมากแล้ว ผมจึงไม่อยากเอาเรื่องนี้ไปสู้กับเขา
เขาเปลี่ยนที่ว่างเปล่า ไฟฟ้าในบ้านเป็นปกติ
เขาขอค่าซ่อม 40 หยวน แล้วก็ไป
ยี่สิบนาทีหลังจากที่ช่างไฟฟ้าไปซ็อกเก็ตทั่วไปสะดุดอีกครั้ง!
ทุกท่านลองคิดดูสิ ถ้าบ้านของคุณหาช่างไฟฟ้ามาซ่อมแล้ว ความล้มเหลวยังคงอยู่ พวกนายอารมณ์อะไรกัน
ผมตามคําบอกเล่าของช่างไฟฟ้าสินค้าขี้เกียจคนนั้นก่อน ผมจะทํางานของเขา ไปลองด้วยตัวเอง อย่างไรก็ตาม ไม่มีเครื่องใช้ไฟฟ้าใด ๆ ที่ทําให้เกิดการสะดุด
จะทําอย่างไรดี
ผมได้แต่โทรหาทรัพย์สินอีกครั้ง ผมพูดกับทรัพย์สินว่า ช่วยผมเปลี่ยนช่างไฟฟ้าคนหนึ่งเถอะ ช่างไฟฟ้าคนนี้ไม่เป็นมืออาชีพ แก่แล้ว ยังทํางานไม่เต็มที่
ทรัพย์สินยังปกติมากในเวลานี้ เธอพูดว่า เขายังไม่ได้ซ่อมให้คุณเลย ถ้าหาช่างไฟฟ้าอีกก็ต้องจ่ายเงินอีกชุดหนึ่ง คุณก็ให้เขาไปซ่อมต่อ ก็ไม่ต้องจ่ายเงินอีกชุดหนึ่งแล้ว ต่อไป ทรัพย์สินก็เรียกคนขี้เกียจนั้นมาอีกครั้ง
ช่างไฟฟ้าคนนั้นวิ่งไปที่ชั้นล่างอีกครั้งและตะโกน: คุณลงมา!
ผมคิดในใจว่า คุณไม่มาตรวจสอบ ผมลงไปทำไม
เมื่อฉันลงไปแล้ว ช่างไฟฟ้าก็เปลี่ยนช่องว่างในกล่องมิเตอร์ไฟฟ้าด้านล่างโดยตรงแล้วตกลงกัน ถามผมเรื่องค่าซ่อมอีก
ฉันบอกว่าคราวที่แล้วคุณยังไม่ได้ซ่อม มาทำใหม่ก็ไม่มีค่าใช้จ่าย แต่ ไอ้ขี้เกียจนี่ดุร้าย เสียงของเขาดังมาก ปกติผมหายใจกลางๆ เสียงพูดก็เบา ได้แต่ขึ้นเสียงและทฤษฎีของเขา เขาก็หนีไป แล้วฉันก็ไปหาที่พัก บอกว่าช่างไฟซ่อมฉันไม่ได้ ทรัพย์สินกล่าวว่า: คุณด่าเราช่างไฟฟ้า!! เรามีปัญหากับไฟฟ้าของเราเองตอนนี้ ช่างไฟฟ้าไม่ซ่อมเราแล้ว โทษแกทั้งนั้น!
ตอนนั้นฉันงงมาก
อะไรวะเนี่ย? ตรรกะอะไร
ผมก็ถามทรัพย์สินว่า ผมทะเลาะกับเขาได้อย่างไร เขาไม่ซ่อมให้ฉัน แถมยังคิดค่าซ่อมให้ฉันอีก 2 ครั้ง เขาดังกว่าแตร! ฉันจะด่าเขายังไง?
ฉันบอกให้หาผู้จัดการ และผู้จัดการของพวกเขาก็มักจะไม่เห็นเงา เหมือนพวกซ่อนหา แล้วหมายเลขมือถือของผู้จัดการพวกเขาก็เหมือนกับรหัสธนาคารของบ้านเธอ สำหรับพนักงานทรัพย์สิน
ในตอนต้นของบริษัทอสังหาริมทรัพย์นี้เข้าครอบครองธุรกิจของชุมชน งานทุกด้านก็ทําให้เจ้าของไม่พอใจ แต่ผู้จัดการของพวกเขาคนนั้นไม่สําคัญเลย ทะเลาะเบาะแว้งกับเจ้าของวงการต่างๆ ในกลุ่ม แถมด้วยทัศนคติที่หยิ่งผยอง
การจัดการอสังหาริมทรัพย์ของชุมชนหลายแห่งก็เป็นแบบนี้ เมื่อเซ็นสัญญา สัญญาจะดีแค่ไหน จะปฏิบัติหน้าที่อย่างไร พอเซ็นสัญญาเสร็จธุรกิจก็โกงมือ ก็กลายเป็นอันธพาลอยู่เหมือนอันธพาล
อีกทั้งตอนนี้ไม่ทราบว่าหน่วยงานใดเป็นผู้บริหารบริษัทอสังหาริมทรัพย์ ทรัพย์สินมีปัญหาจะสะท้อนให้ใคร คณะกรรมการอุตสาหกรรมของชุมชนบางแห่งก็เหมือนกับขาสุนัขของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ เพราะทรัพย์สินจะให้ความสำคัญกับบุคลากรในสภาอุตสาหกรรมดีอย่างแน่นอน
ดังนั้น คณะกรรมการอุตสาหกรรมบางแห่งแทนที่จะให้บริการเจ้าของ กลับร่วมมือกับการจัดการทรัพย์สิน
ช่วยไม่ได้ ผมก็โทรไปที่สายด่วนนายกฯ ถามว่าปัญหาแบบนี้จะสะท้อนไปยังกระทรวงไหน ซึ่งเป็นผู้บริหารบริษัทอสังหาริมทรัพย์ โอเปอเรเตอร์ของสายด่วนของนายกเทศมนตรีก็ไม่รู้เช่นกัน พวกเขาบอกว่าให้คณะกรรมการเขตชุมชนมาไกล่เกลี่ย
จากนั้น ก็ไม่มีต่อไปนี้อีกแล้ว
คนซื้อบ้านมักจะซื้อเพื่ออยู่อาศัยระยะยาวแน่นอน ถ้าการจัดการทรัพย์สินไม่ดี คุณต้องต่อสู้กับคนของทรัพย์สิน ทะเลาะเบาะแว้ง ส่งเสียงดังอะไรต่างๆ ย่อมกระทบกระเทือนและชี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ บางครั้ง ไม่ได้รับอนุญาตให้พบกันในชุมชนและทั้งสองฝ่ายก็อารมณ์ไม่ดีเมื่อพบกัน ส่งผลต่อคุณภาพที่อยู่อาศัยจริงๆ
ดังนั้น การซื้อบ้านต้องไปสํารวจระดับการจัดการทรัพย์สินของชุมชนก่อน นอกจากนี้ ซื้อชุมชนที่พัฒนาโดยบริษัทขนาดใหญ่ให้มากที่สุด